Από τα κυρίαρχα πρόσωπα στο μπάσκετ, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έγινε για δεύτερη φορά σε σύντομο χρονικό διάστημα από τα βασικά θέματα για την Ευρωλίγκα και την Euroleague TV. Ο προπονητής του Παναθηναϊκού μίλησε για το πώς αισθάνεται στον Παναθηναϊκό, με τους παίκτες του, για το πόσο ζει ο παίκτης μέσα του φορώντας από το 1991 το κοστούμι του προπονητή, κατακτώντας εκείνη την πρώτη του κιόλας χρονιά τον τίτλο της Ευρωλίγκας. Το βίντεο πάντως ξεκινά με τον τελευταίο του τίτλο στη διοργάνωση: Το 2007 στην Αθήνα.

«Πάντα νιώθεις μεγάλη ικανοποίηση μετά από κάθε νίκη και κάθε τίτλο στην Ευρωλίγκα. Είμαι χαρούμενος, γιατί δουλεύω με ανθρώπους που κατανοούν τι σημαίνει να βρίσκεσαι σε ψηλό επίπεδο κάθε χρόνο, σε κάθε διοργάνωση. Είναι σημαντικό το ότι είμαι χαρούμενος με το επιτελείο που έχω δίπλα μου και φυσικά με τους παίκτες, γιατί χωρίς αυτούς είναι αδύνατον να κατακτήσεις οποιονδήποτε τίτλο. Στη διάρκεια της χρονιάς, πρέπει να καταλάβουμε πόσο μεγάλες δυσκολίες υπάρχουν και πόσο σημαντικό είναι να έχουμε κίνητρο και συγκέντρωση σε κάθε αγώνα και προπόνηση. Χωρίς αυτά τα δύο είναι αδύνατο να παίξουμε σε μια τόσο μεγάλη αγωνιστική περίοδο και να καταφέρουμε να κατακτήσουμε τίτλους. Για καθέναν από εμάς το παιχνίδι πρέπει να είναι γιορτή. Πρέπει να είμαστε χαρούμενοι. Αυτή είναι η ζωή μας και η δουλειά μας».

Ο Ομπράντοβιτς δηλώνει απλά «χαρούμενος» στον Παναθηναϊκό, στην ερώτηση τι τον έχει κρατήσει τόσα χρόνια στην ίδια ομάδα: «Είμαι πολύ χαρούμενος στον Παναθηναϊκό. Αυτό είναι το βασικό. Υπάρχουν δύο πρόεδροι που δίνουν το παράδειγμα σε εμάς κάθε μέρα. Μιλάμε για δύο ανθρώπους που είναι 77 χρονών ο ένας και 75 ο άλλος και κάθε μέρα είναι πρώτοι στο γραφείο τους κάθε πρωί. Κάθε βράδυ έρχονται στην προπόνηση. Κάθε φορά είναι εκεί για να μας βοηθήσουν καi να μας δώσουν δύναμη. Είμαι ευχαριστημένος με το επιτελείο μου γιατί είμαστε δέκα χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι που συνεργαζόμαστε. Και φυσικά υπάρχει και κάτι ακόμη: Η σχέση που έχω με τους φίλους του Παναθηναϊκού είναι πολύ σημαντική για μένα! Και φυσικά μου αρέσουν οι παίκτες μου. Για μένα το μπάσκετ είναι ζωή και το διασκεδάζω πολύ. Και αγαπάω την Αθήνα ως πόλη και την Ελλάδα ως χώρα!»

Η συνέχεια δόθηκε με πιο… τεχνικά θέματα και κάτι που απεικονίζει τη γενικότερη φιλοσοφία του για το παιχνίδι και τις δικές του αντιδράσεις: «Προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται και στα 40 λεπτά ενός αγώνα. Το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι στο οποίο ο προπονητής έχει δυνατότητα να αλλάξει πολλά στον αγώνα στη διάρκειά του. Ακόμη κι αν έχεις προετοιμάσει τα πάντα από πριν, την κάθε λεπτομέρεια, πρέπει να είσαι έτοιμος για κάθε αλλαγή, για καθετί καινούριο. Το γεγονός ότι έχω παίξει μπάσκετ με έχει βοηθήσει πολύ και στη διάρκεια του αγώνα και στις προπονήσεις. Και με βοηθάει όταν σκέφτομαι πώς θα αντιδρούσα εγώ σε κάποιες περιπτώσεις. Το μπάσκετ αλλάζει κάθε χρόνο Οι παίκτες μου το καταλαβαίνουν και είναι κάτι πολύ σημαντικό».

Επίλογος με μια ερώτηση που πολλοί κάνουν. Πώς είναι να έχεις τόσα αστέρια σε μια ομάδα και πώς είναι η σχέση μεταξύ τους; «Κάποιοι είναι πολύ καλοί φίλοι κάποιοι έχουν απλά μια φυσιολογική σχέση μεταξύ τους. Αυτό που πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει είναι σεβασμός στο γήπεδο. Δεν ενδιαφέρομαι για την προσωπική τους ζωή. Είναι δικό τους θέμα. Έχω εμπειρία κοουτσάροντας πολλούς παίκτες από διαφορετικές χώρες και με διαφορετική κουλτούρα. Αυτό που χρειάζεται είναι μέσα στο γήπεδο να μιλάμε την ίδια γλώσσα. Τη γλώσσα του μπάσκετ. Η μαγική λέξη είναι «σεβασμός».