Η αυλαία για τον αθλητή Φραγκίσκο Αλβέρτη πέφτει και επίσημα στις 11 Οκτωβρίου. Μια αυλαία που είναι πολύ μικρή για να «κρύψει» πίσω της όλα όσα βίωσε και όσα κατέκτησε. Αποδεικνύεται όμως απλά ένα πολύ μικρό κομμάτι πανί, όταν μπαίνουν στη μέση τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις. Τόσα πολλά, τόσο έντονα, τόσο διαφορετικά και τόσο πολλές. Μέσα σε 19 χρόνια ζωής με τη φανέλα του Παναθηναϊκού έζησε την προσπάθεια, τις αποτυχίες, την απογοήτευση, τη δουλειά, τις επιτυχίες, τους τίτλους, την αναγνώριση, το σεβασμό…

Η πρώτη του συνέντευξη ως παίκτη του «τριφυλλιού» δόθηκε στα θρανία του σχολείου του με πρωταγωνιστή ένα κοντοκουρεμένο πιτσιρικά που παρατηρούσε τα πάντα. Οι πλέον πρόσφατες δείχνουν κάποιον με μακρύ μαλλί, που έχει φτιάξει τη δική του οικογένεια, που έχει συνειδητή στάση ζωής, αλλά το ίδιο παρατηρητικό βλέμμα, την ίδια αγάπη γι’ αυτό που κάνει. Την οποία βρήκε ήδη τρόπο απλά να διοχετεύσει προς άλλη κατεύθυνση. Στα 19 αυτά χρόνια χάραξε μια πορεία που κάθε αθλητής ονειρεύεται και μακαρίζει. Όπως λέει ο ίδιος «το τέρμα είναι το ίδιο, ο δρόμος αλλάζει, οι εμπειρίες και τα όσα ζει ο καθένας». Λίγο πριν μιλήσει για το δικό του 13άρι κάνει λόγο για «μαγικές στιγμές που τον κάνουν να νιώθει ευγνωμοσύνη», μιλάει για «σεβασμό προς τον κόσμο» και γράφει τον πρόλογο με μια «στιγμή» εκτός συναγωνισμού. Έξω από τις λίστες: «Η μεγαλύτερη στιγμή για τον Παναθηναϊκό συνολικά, όχι για μένα, είναι η συνέπεια και η στήριξη της διοίκησης όλα αυτά τα χρόνια. Αν δεν υπάρχει αυτή, όση προσπάθεια και να γίνεται, αυτοκρατορίες δεν χτίζονται!»

1.Η στιγμή που πήγα στην ομάδα: «Νομίζω ότι είναι αυτονόητο… Ήταν όνειρο για κάθε πιτσιρικά με όραμα να βρεθεί σε μια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός. Νομίζω ότι θυμάμαι τα πάντα. Την πρώτη προπόνηση στον Τάφο του Ινδού, τη στιγμή της υπογραφής, την πρώτη ομιλία για την καινούρια χρονιά στα αποδυτήρια του ποδοσφαίρου. Δεν ξεχνιούνται αυτά… Δεν ξεχνιέται τίποτα από όλα αυτά… Ούτε στιγμή».

2.Η πρώτη προετοιμασία: «Πρωτόγνωρα πράγματα. Μπορεί να διαβάζαμε, να ακούγαμε γι’ αυτά, αλλά στην πράξη είναι όλα διαφορετικά. Ήταν στη Γαλλία… Από την τότε αποστολή, μέχρι σήμερα στην ομάδα βρίσκεται μόνο ο ¶κης Παναγιωταράς, ο φυσιοθεραπευτής. Με προπονητή Ιορδανίδη και συμπαίκτες τους Γίαργουντ, Ντέιβις, Πεδουλάκη, Σκροπολίθα, Παπαπέτρου, Δημακόπουλο, Φραγκισκάτο, Πλακουράκης, Ανδρίτσο… Εκεί έζησα και τις πρώτες πλάκες που γίνονται μέσα σε μια ομάδα. Παρότι… νέος πείραζα γενικότερα τον κόσμο, τους συμπαίκτες μου. Αλλά βίωσα και την… άλλη όψη, όταν ο Ντέιβις και ο Γίαργουντ με έπιασαν απειλώντας με για πλάκα ότι θα μου ξυρίσουν τα φρύδια αν τους ξαναπείραζα, συνεννοημένοι με τους υπόλοιπους παίκτες. Εννοείται ότι το γέλιο ήταν πολύ και ότι οι πλάκες δεν σταμάτησαν. Ούτε τότε, ούτε τα χρόνια που ακολούθησαν».

3.Τα πρώτα παιχνίδια με ρόλο στην ομάδα: «Δεν είναι μία στιγμή, το ξέρω, είναι μια σειρά στιγμών, που όμως τις βίωσα ως μία, γιατί οδήγησαν σε ένα κοινό σημείο. Το να γίνομαι ενεργό μέλος σε μια ομάδα με ονόματα τρελά για την εποχή, ή και για σήμερα ακόμη, όπως ο Βράνκοβιτς, ο Γκάλης, ο Βολκόφ, ο Γουίλκινς και τόσα άλλα, γεννά ακόμη και σήμερα συναισθήματα. Ήταν τα πρώτα βήματα στην πορεία για μια σπουδαία περίοδο για τον Παναθηναϊκό, για μια ομάδα που ήρθε να μείνει και όχι να περάσει και να φύγει. Και αυτό ακριβώς κατάφερε».

4.Το πρώτο φάιναλ φορ: «Μπορεί να μην έφερε τίτλο, αλλά η ανάμνησή του είναι μοναδική. Η πρώτη φορά που συμμετέχεις σε φάιναλ φορ δεν μπορεί παρά να είναι έντονη. Μέχρι εκείνη τη στιγμή τα γνωρίζαμε μόνο μέσα από την τηλεόραση και τις συμμετοχές του ¶ρη και τώρα είχε έρθει η δική μας στιγμή να πάρουμε μέρος… Είναι τόσα τα καινούρια πράγματα που ζεις, αυτή η συνύπαρξη με κορυφαίες ομάδες και παίκτες για ένα τριήμερο και τόσο έντονα τα συναισθήματα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, που δεν μπορείς να το αφήσεις στην άκρη… Το ίδιο ισχύει και για τη Σαραγόσα».

5.Ο πρώτος ευρωπαϊκός τίτλος: «Τα συναισθήματα σε ένα φάιναλ φορ είναι έντονα. Πόσο μάλλον όταν στο τέλος βρίσκεσαι με την κούπα στα χέρια! Το φάιναλ φορ του 1996 είναι από τις εντονότερες στιγμές στην πορεία μου στον Παναθηναϊκό. Θα μπορούσε με την ευρεία έννοια να χαρακτηριστεί «λύτρωση». Μετά από δύο συμμετοχές ήταν η στιγμή μας να κατακτήσουμε τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης. Τον πρώτο για τον Παναθηναϊκό, τον πρώτο για όλη την Ελλάδα, για το ελληνικό μπάσκετ. Μην το ξεχνάμε αυτό. Οι στιγμές των πανηγυρισμών, η απόδοση του Ντομινίκ Γουίλκινς και εννοείται ο Στόγιαν Βράνκοβιτς είναι από τις πιο έντονες εικόνες που συνοδεύουν πάντα τις αναμνήσεις από το Παλέ ντε Μπερσί στο Παρίσι».

6.Το πρώτο πρωτάθλημα εντός των τειχών: «Το κυνηγούσαμε πολλά χρόνια, τελικά το… πιάσαμε το 1998. Το θέλαμε πάρα πολύ, φτάσαμε πολλές φορές πολύ κοντά, αλλά δεν τα είχαμε καταφέρει. Τι να πω; Συναισθήματα; Ποιος θα μπορούσε να τα περιγράψει ακριβώς; Δύσκολο νομίζω… Πολύ… Το 1996, αυτός ο τίτλος και αυτός που ακολούθησε ήταν το εφαλτήριο για τη συνέχεια… Και κυρίως για μεγαλύτερη προσπάθεια, που έφερε όμως και καλύτερα αποτελέσματα. Και κυρίως διάρκεια».

7.Το πρωτάθλημα στο ΣΕΦ: «Εννοείται ότι είναι ξεχωριστή στιγμή όταν κατακτάς τον τίτλο στην έδρα του αντιπάλου σου. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού. Είναι πάντα ιδιαίτερο, είναι ακόμη πιο καλό όταν ένας τρόπαιο φτάνει στα χέρια σου έτσι. ¶λλωστε στην Ελλάδα αυτοί οι αγώνες έχουν φτάσει σε πολλές περιπτώσεις να είναι πιο σημαντικοί κι από το ίδιο το πρωτάθλημα. Φανταστείτε όταν κρίνουν και τον τίτλο!»

8.Ο τίτλος στη Θεσσαλονίκη: «Το δεύτερο ευρωπαϊκό… Μεγάλη στιγμή για την ομάδα, που καθιερώνεται στις συνειδήσεις όλων. Μεγάλη στιγμή και αυτό που ζήσαμε με την αποθέωση του Οντέντ Κάτας από τους Ισραηλινούς, παρά το ότι ήταν αντίπαλος της Μακάμπι Τελ Αβίβ. Όπως και το γεγονός ότι το γήπεδο είχε γίνει ουσιαστικά έδρα μας από τους φίλους του Παναθηναϊκού. Προσωπικά ήταν ξεχωριστή στιγμή, γιατί ήταν ο πρώτος τίτλος μου ως αρχηγός της ομάδας. Ήταν η πρώτη χρονιά του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, είχα γίνει αρχηγός διαδεχόμενος τον Κώστα Παταβούκα και τον Απρίλιο σήκωσα την πρώτη μου κούπα και ήταν ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ξεχνιέται;»

9.Η «μαγκιά» της Μπολόνια: «Δεν είναι ότι κατακτήσαμε ένα ακόμη ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Δεν ήταν μόνο αυτό για να είμαι πιο ακριβής. Για μένα ο τίτλος της Μπολόνια ήταν ο πιο μάγκικος –αν μου επιτρέπεται η έκφραση- που κατέκτησε η ομάδα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Κανείς δεν μας περίμενε, κανείς δεν θα στοιχημάτιζε υπέρ μας, όμως εμείς τα καταφέραμε απέναντι σε μια ιταλική ομάδα, σε μια ομάδα της Μπολόνια, στην Ιταλία, στην Μπολόνια!»

10.Το 2007: «Μια χρονιά… Από το ξεκίνημά της γνωρίζαμε όλοι ότι θα ήταν ιδιαίτερη… ¶ρχισε έτσι, τελείωσε έτσι. Ξεχωριστή… Είχαμε τη δυνατότητα να διεκδικήσουμε τρεις τίτλους στο ΟΑΚΑ. Το κάναμε… Και τους κατακτήσαμε και τους τρεις. Είχαμε ένα προβάδισμα ακριβώς εξαιτίας της έδρας, ιδιαίτερα σε ότι αφορά το φάιναλ φορ, αλλά δεν είναι κάτι που μειώνει την προσπάθεια που κάναμε, ούτε φυσικά αυτό που πετύχαμε. Κάθε άλλο! Το να πανηγυρίζεις τον έναν τίτλο μετά τον άλλον στο δικό σου «σπίτι» είναι μοναδικό… Χαρίζει μοναδικά συναισθήματα, που ήμασταν αρκετά τυχεροί για να τα βιώσουμε. Με εικόνες που δεν θα ξεθωριάσουν ποτέ!»

11.Το 2009: «Από τις πλέον ιδιαίτερες στιγμές-χρονιές για μένα. Ουσιαστικά με ένα διττό ρόλο. Η προετοιμασία για την αποχώρηση. Με ένα ακόμη τριπλ κράουν. Χρειάζονται λόγια; Διαφορετικά, το ίδιο έντονα συναισθήματα εκεί, στον τελευταίο τίτλο… Χωρίς πολλά λόγια… Δεν είναι απαραίτητα».

12. Το κάλεσμα του Διαμαντίδη: «Ήταν από τις πλέον συγκινητικές στιγμές στην καριέρα μου. Στο κύπελλο που με κάλεσε και αργότερα στο Βερολίνο, όταν σηκώσαμε το ευρωπαϊκό μαζί, κίνηση που έγινε ξανά στο ΟΑΚΑ για το πρωτάθλημα… Ούτε στον Δημήτρη αρέσουν τα πολλά λόγια, ούτε σε μένα… Ήταν μια κίνηση όμως που μέτρησε πάρα πολύ για μένα και «βάρυνε» ξεχωριστά μέσα μου».

13.Ο επίλογος, ο κόσμος: «Το «αντίο»… Στιγμή… Μοναδική όντως… Το κλείσιμο αυτής της καριέρας, την εξέλιξη της οποίας δεν περίμενα ποτέ ότι θα έχει όταν ξεκινούσα. Δεν μπορούσα να περιμένω να ζήσω αυτή τη σειρά από φανταστικές στιγμές. Είμαι ευγνώμων για αυτά που έζησα και είμαι πραγματικά ευγνώμων προς τον κόσμο, στους φίλους του Παναθηναϊκού, για τις μοναδικές στιγμές που αυτοί μου χάρισαν. Δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος να μεταφέρει σε λόγια τι σημαίνει να νιώθεις αυτή την αγάπη, από τόσο κόσμο, το να ακούς να φωνάζουν το όνομά σου…»